Βάρμπουργκ, Ότο Χάινριχ

(Otto Heinrich Warburg, Φράιμπουργκ, Βάδη 1883 – Βερολίνο 1970). Γερμανός βιοχημικός και φυσιολόγος, εβραϊκής καταγωγής. Υπήρξε μαθητής του διάσημου χημικού Έμιλ Φίσερ. Πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1906 με μια εργασία πάνω στα πολυπεπτίδια και μετά στράφηκε στην ιατρική. Από το 1930 υπηρέτησε ως διευθυντής στο ινστιτούτο φυσιολογίας των κυττάρων Κάιζερ Γουλιέλμος στο Βερολίνο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την κυτταρική αναπνοή και οι εργασίες του πάνω στις οξειδοαναγωγικές διαδικασίες στο ζωντανό κύτταρο υπήρξαν εξαιρετικά σημαντικές. Το 1931 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ ιατρικής και φυσιολογίας για την ανακάλυψή του ότι ο σίδηρος είναι συστατικό του αναπνευστικού ενζύμου (κυτόχρωμα), στο οποίο οφείλεται η μεταφορά οξυγόνου. Η μελέτη του οργανισμού της κυτταρικής αναπνοής έδωσε την πρώτη εξήγηση για τον χημικό μηχανισμό της δράσης των ενζύμων. Πολλές εργασίες του Β. είναι αφιερωμένες στη μελέτη της φωτοσύνθεσης, της χημείας, της ζύμωσης και τη μελέτη του μεταβολισμού στα κύτταρα των όγκων, που τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι τα καρκινικά κύτταρα υπάρχουν στο σώμα ως αναερόβια (μπορούν να αναπτύσσονται και χωρίς οξυγόνο), σε αντίθεση με τα φυσιολογικά που είναι αερόβια. Η ανακάλυψη αυτή είχε μεγάλη σημασία στην κατανόηση του μηχανισμού ανάπτυξης των νεοπλασιών και στη δυνατότητα ελέγχου της. Οι έρευνες του Β. πάνω στον καρκίνο έκαναν δυνατή την επιβίωσή του στη ναζιστική Γερμανία, παρά το γεγονός ότι ήταν Εβραίος. Το 1941 απομακρύνθηκε από τη θέση του, αλλά ο Χίτλερ (που φοβόταν ο ίδιος για καρκίνο του φάρυγγα) φρόντισε για την επιστροφή του Β. στις έρευνές του. Το 1944 ο Β. προτάθηκε ξανά για το βραβείο Νόμπελ, αλλά η ευκαιρία χάθηκε, γιατί σύμφωνα με τη ναζιστική πολιτική εκείνης της εποχής απαγορευόταν στους Γερμανούς να δέχονται τέτοια βραβεία.